Opa en oma weer in Madison

Sedert zaterdag 18 april zijn we nog eens op bezoek in de Glenwild Road, 40 in Madison, New Jersey. De vleigtuigreis verliep vlot en Greet was weer net op tijd om ons ’s middags af te halen op de luchthaven in Newark. Bert was met Karel en Toontje naar de parade van het baseballteam van Karel, maar was bij thuiskomst ook terug. Het weerzien met de kinderen was alsof we elkaar slechts enkele weken niet meer gezien hadden en Toontje liet van dan af zijn duidelijke voorkeur voor opa weer uitdrukkelijk blijken. Zou hij toch al bewust zijn van onze gemeenschappelijke verjaardag?

 

’s Anderendaags, op zondagmiddag (de winkels zijn hier ook op zondag open), gingen we met Greet even naar de “Target”, een reuzediscount. Ik werd weer eens geconfronteerd met de nogal puriteinse instelling van de Amerikanen. Toen Lutgarde even iets ging passen in de fitting room (aparte pasruimte voor mannen en vrouwen) en ik in de gang even wilde gaan monsteren of  het haar ook ‘stond’, werd ik prompt door een andere wachtende klant aangemaand de ruimte te verlaten want ‘de vrouwen ontkleden zich in de paskamertjes’. Voor haar en haar sexappeal had ik nochtans zeker niet achter het gordijn gegluurd… Soit, ik heb er geen probleem van gemaakt en Lut is zich dan maar zelf buiten de fitting room komen showen.

Een van de volgende dagen heb ik me wat verdienstelijk gemaakt met het aanbrengen van een afsluiting aan weerszijden van het huis zodat Greet de kinderen zonder risico buiten kan laten spelen.

 

Van donderdagmorgen tot zaterdagavond hebben we genoten van een trip die onze dochters ons cadeau deden: een driedaags verblijf in Washington op 4 u trein van Newark. Het werd een uitzonderlijke ervaring. Alles viel dan ook 100% mee: het Marriot hotel Rosslyn over de rivier Potomac, schitterend weer zonder ook maar een wolkje en een prachtige stad, zo totaal anders dan New York.
Waar New York een en al drukte is met hoge gebouwen, chaotisch verkeer en een smeltkroes van bezige, gehaaste en jachtige mensen van alle kleuren en rassen, is het centrum van Washington een ruime, open stad van imposante publieke gebouwen, netjes geordend rond de groene Mall met aan een uiteinde het reusachtige Capitool en aan de andere kant het Lincoln Memorial. Ertussen de spitse zuil van het Washington monument, de monumenten voor de gesneuvelden van de tweede wereldoorlog en de oorlogen in Vietnam en Korea. Aan weerszijden heeft men het Witte Huis, regeringsgebouwen en een rits van wel 15 interessante musea, allen met gratis toegang op uitdrukkelijke wil van een zekere ‘ Mecenas’  Smitson die rijkelijk sponsorde.
We beperkten ons noodzakelijkerwijze tot 3 musea: dit van de Indianen, van de lucht- en ruimtevaart en het Holocaustmuseum : indrukwekkend en het laatste erg aangrijpend.

  

Enkele dingen vielen ons vooral op in deze stad:

– het geweldige nationalisme, de enorme burgerzin en de nationale fietrheid van de Amerikanen. Hun land met zijn idealen van vrijheid en democratie is hen heilig.
– vandaar ook een geweldige waardering en verering voor al degenen die het land groot maakten en vooral voor wie dit met hun leven bekochten: de prachtige monumenten voor hen getuigen ervan.
– hun gevoel van verantwoordelijkheid als leidende macht in deze wereld: hiervoor waren ze bereid een enorme prijs te betalen: de 58000 gesneuvelden in Vietnam (allen bij naam in de muur van dit monument gebeiteld), de slachtoffers van Korea, de tweede wereldoorlog, Irak, Afganistan…
– de opvallende ordelijkheid en netheid van deze stad: geen grafiti of besmeurde monumenten of gebouwen, prima onderhouden wegen, metro, grasvelden en parken, alles gecontroleerd door een leger van politiemensen in allerlei uniformen, maar ook veel respect opgebracht door de talrijke bezoekende Amerikanen.
We hadden het allemaal wel eens op foto’s of op tv gezien, maar in werkelijkheid is het nog veel grootser en indrukwekkender: het Capitool waar onlangs de inauguratie van Obama plaats had met ervoor honderdduizenden Amerikanen op de grasvelden van de Mall, het Lincoln memorial waar Martin Luther King zijn beroemde redevoering ‘I have a dream’ uitsprak voor duizenden betogers: historische monumenten.

  

We brachten er ook een bezoek aan het Belga Cafe, gerund door de Vlaamse Bart Vandaele (werkte nog in Scholteshof en is de levenspartner van Greet Dekeyser, correspondente van de VRT). De frit was er echt belgisch en dus lekker.

Een geweldige indruk liet ook het Arlington National Cemetery, waar de gesneuvelden van de door de Amerikanen gevoerde oorlogen en hun echtgenoten begraven worden. We brachten er uiteraard een bezoek aan het graf van JF Kennedy en zijn echtgenote Jackeline Bouvier en twee van hun kindjes. Het kerkhof is zo groot, zo goed onderhouden en zo ingetogen! Iets hogerop is er het reusachtige standbeeld van de 6 soldaten die de Amerikaanse vlag plantten op het strategisch belangrijke eiland Iwo Jima, gemaakt naar een foto van een oorlogsreporter en het Carillon (beiaard), uit dankbaarheid geschonken door de Nederlandse regering.

  
We hebben onze weg in Washington wel even moeten zoeken in een eerder ingewikkelde maar prachtige metro. Er was wel 1 probleem: om uit de metro te raken naar ons hotel moesten we langs een roltrap met wel 50 meter hoogteverschil, een verschrikking voor Lutgarde, die het toch maar “erg eng” vond. Ze verkoos toch wel de roltrap boven de gewone…

Ondertussen zijn we terug in Madison. Samen met Greet trokken we nog twee dagen naar New York, gans anders dan Washington, maar toch ook heel boeiend. Washington geeft de indruk van een statige, waardige dame terwijl New York gelijkt op een onstuimige luidruchtige tiener, non-conformistisch tot in het extreme en bruisend van  leven en energie. Het contrast is op zijn scherpst als men het centrum van beide steden vergelijkt: Times Square in New York en de Mall in Washington. Maar het zijn beiden steden om van te houden, te bezoeken en terug te bezoeken. Wie weet!

  

Karel spreekt ondertussen al een hele mondvol “Amerikaans” engels en kan ook al verrassend goed lezen. Dankzij de wekelijkse Nederlandse school in het nabijgelegen Summit doet hij dit ook al behoorlijk in het Nederlands. Hij vindt nog altijd dat zijn opa niet zo goed amerikaans kan en spreekt als een ‘engelander’. Wat erger is, hij beweert dat zijn oma Lut het er beter van af  brengt, maar dat is vast maar plagerij. Hij laat het trouwens niet na ons beiden op tijd en stond te verbeteren… 
Na enkele dagen verwoed oefenen is zijn opa er ook in geslaagd hem te leren fietsen zonder steunwieltjes. Tot grote fierheid en vreugde van hem en zijn papa en mama. Ondertussen oefent hij elke zaterdag met zijn ploeg in het Amerikaanse baseball.

 

Toontje blijft de olijke en verleidelijke peuter, het zonnetje in huis die meer en meer woordjes probeert na te bootsen en blijkbaar zangtalent heeft. We gaan met een bang hart het ogenblik van het afscheid tegemoet…

Bert is als steeds busy busy. Van maandag tot de voorbije nacht was hij weer eens van huis naar San Diego in Californie. Deze morgen vroeg vertrok hij toch weer opnieuw naar zijn werk.                                                                                                          Daar was hij maandagvoormiddag wel de onmiddellijke – zij het niet echt bevoorrechte – getuige van het incident met de Boeing 747, die rakelings langs de building vloog waar hij in vergadering was. Op zeker ogenblik zag hij samen met zijn collega’s het vliegtuig precies in hun richting komen vliegen. Er was even echte paniek. Een van zijn medewerkers had toch nog de tegenwoordigheid van geest om de zaak op film vast te leggen. Te zien op facebook!

Greet maakt het goed al heeft ze het ook druk met een drukke en vaak uithuizige echtgenoot, haar twee kindjes en haar huishouden. We merken echter dat ze haar draai hier vindt en het amerikaanse leven goed onder de knie krijgt.  Ze houdt haar conditie op peil met regelmatige fitness in de YMCA van Madison en onderhoudt goede contacten met de school van Karel, de ouders van de medeleerlingen, de buren en niet te vergeten de andere nederlandstalige vriendinnen uit de buurt.

  

Zo, dat was het! Het is weer verder uitgelopen dan ik bedoelde, sorry. Er zou nog zoveel te vertellen zijn over de amerikaanse mentaliteit, de levensduurte, de manier van televisie maken, de scholen, de sport, het kerkelijke leven…

Maandagavond keren we terug naar Belgie (als de Mexicaanse griep er geen stokje voor steekt) om dinsdagmorgen hopelijk gezond en wel in Zaventem te landen.

Ondertussen vele groeten van ons beiden.

Opa Libert

Integreren in de buurt

Dag iedereen,

De lente hangt in de lucht en dat werd tijd. Na 3 maanden koude (’s nachts soms tot -20 graden) is iedereen hier aan het uitkijken naar de lente. De laatste weken is het al een paar graden boven nul, wat toch al veel aangenamer aanvoelt. Nog een dikke maand en de 20 graden boven nul komen de’r aan, het betere terraskesweer.

            
   eindelijk ‘lente’: buitenspelen!

Elk seizoen is de start van een nieuwe sport, dus Karel is zich aan het klaarmaken voor T-Ball, de kindergarten-versie van Baseball. Vorig jaar een keer naar een baseball match gaan zien, genoeg voor een heel leven was toen de samenvatting die Greet en ik eraan gaven. Nu Karel echter besloten heeft dat hij vanaf april wil meedoen aan de Madison Little League is het pitchen en batting begonnen. Het hele leuke aan deze sport is dat het deze keer een buurtgebeuren is : elk weekend zitten wij de vaders dan ook met onze zonen te spelen.

Ron, onze rechterbuurman als je voor ons huis staat (onze linkerbuurman als ik dit zit te typen) is de coach en de leider op het veld. Hij gooit (to pitch) de bal naar de kids, die dan proberen de bal terug te slaan (to bat) Dit gebeurt met talrijke tips en heel veel herhaling. Terwijl elk kind om de beurt een aantal slaan-rondes ondergaat (klinkt gruwelijk zo), staan de anderen in het veld om de geslagen ballen terug te werpen, of spelen soccer, basketbal, lacrosse of andere zaken. De papa’s moedigen de spelende kinderen aan, en geven commentaar bij het spel, elkaars techniek en het dagelijkse leven.

                           
 Karel aan de T                 ‘Coach’ Ron en Jack                Rob en Jake

Zowel Karel als ik genieten volop van deze momenten. Je kan ons de laatste weekends ook vaak op het basketbalveld vinden (een sport die ik al een beetje beter begrijp). We bouncen met de bal, gooien hem naar elkaar en werpen naar de ring. (staat nog wat hoog voor Karel). Ondertussen babbelen we met elkaar. Toontje kan nog niet echt meedoen, ook al probeert hij de bal op te pakken en te dribbelen. Heel koddig.

        

Onze weekend namiddagen worden dus vooral doorgebracht op het veld achter onze tuin en Karel is bijna niet meer thuis te zien. Hij is dan ook al de meest ge-amerikaniseerde van ons allemaal : waar we hem vroeger moesten aanmoedigen om engels te spreken, is het nu eerder : “Karel, in het nederlands graag”, waarop dan meestal een reactie volgt, zoals : “why dad, english is awesome”. Maar het goede is natuurlijk dat Karel heel de tijd buiten zit te spelen met de andere kinderen van de straat. Nu de taalbarrierre is doorbroken voor hem, en hij zijn fysieke achterstand begint in te lopen op de andere kindjes (2-3 uur sport per week + steroiden beginnen hun vruchten af te werpen) is zijn zelfvertrouwen er op vooruit gegaan. Voor hem is het sociale leven er natuurlijk ook op vooruit gegaan : waar er vroeger in de woeringstraat geen vriendjes waren (we moesten ons altijd verplaatsen), woont hij nu in een straat met allemaal leeftijdgenootjes. Karel helpt ons dan eigenlijk ook om ons te integreren, want hij zorgt voor multiple contacten met de mensen in de buurt.

Zo waren we dan ook gisterenavond present op de jaarlijkse adult social van de PTO (parent teacher organisation – het oudercomite dus) met als thema : an elaborate evening of tastings and music : het proeven besloeg het eerste deel en bestond uit Wijn, Kaas, Bier en Chocolade. Vooral de 2 laatste thema’s konden onze reputatie niet beter versterken. Hier bestaan heel veel kleine brouwerijen, die allemaal proberen Belgian Style Beer te maken. De chocolade kwam ook rechtstreeks uit Belgie, dus de paasklokken gaan met Pasen minder ver moeten vliegen dit jaar. Lekker.

Het tweede deel van de avond bestond uit een optreden van Fiona, een mama uit de school die in de jaren tachtig nog bekend was geweest in de USA. Nog nooit van gehoord natuurlijk, maar haar bekendste wapenfeit was dat ze Bob Dylan nog gekust heeft. Niet dat dat echt mijn droom is, maar wel opmerkelijk. Ik moet het nageven, ze kon wel heel goed zingen, dus het 2de stuk van de avond was ook wel leuk.

Mocht U nog twijfelen na het zien van deze video, ze kan nog altijd even goed dansen, en aan de verwante links te zien, was ze echt wel populair, anders kon je natuurlijk geen rolletje krijgen in miami vice. (en Greet heeft dus nu niet alleen de eerste celebrity gespot, ze praat er ook regelmatig mee)

Ondertussen probeerden we conversatie te maken met ouders van Karel zijn klas, of met andere mensen, wat niet echt ons sterkste punt is, maar toch weeral een paar mensen extra leren kennen (waaronder de sympatieke mens van de zuid amerikaanse wijnen, die als enige geen proefporties serveerde.)

           
    Ontbijten                  Groundhog in de tuin        Toontje speelt

Zo, dit stukje zit er weer op. We hebben hier zo halvelings weer besloten de blog nieuw leven in te blazen, volgende week waarschijnlijk geen avonturen verteld op het internet aangezien wij vrijdagavond naar het zonnige florida vertrekken voor een lang weekend, zon, zwembad en disney world.

Tot binnekort

Bert en Greet

Hier zijn we nog eens

  

Alweer een hele tijd geleden dat we nog iets geschreven hebben, we weten het, maar ons tweede jaar is hier ondertussen ingezet, dus  de meeste aanpassingen zijn achter de rug, de opvallendste nieuwigheden verteld en het leven weer wat routineuzer geworden en waarschijnlijk niet zo verschillend van andere gezinnen met enkele jonge kinderen (en wij zijn eigenlijk even benieuwd naar jullie leven allemaal)

Hoewel… in vergelijking met de meeste bevriende koppels in Belgie, denk ik wel dat wij een minder hectisch en jachtig leven (kunnen) leiden door het feit dat ik niet werk en we dus een tijdje verlost zijn van het nerveus zoeken naar opvang tijdens de schoolvakanties en het puzzelen met verlof, of de voor- en naschoolse opvang, de hectische weekavonden of de drukke weekends waarin winkelen, hobby’s van kinderen, familiebezoeken, was en strijk en voor sommigen ook nog poetsen, gecombineerd moeten worden met graag toch nog wat quality time met de kinderen en met elkaar en vrienden en familie …

Niet dat ik wil afbreuk doen aan het werk en leven van een huismoeder, zeker niet. Er wordt mij immers vaak gevraagd ‘Wat doet gij eigenlijk de hele dag” of “ verveelt ge u niet” of “ ge kunt nu zeker wel veel boeken lezen”. Niet dus, ik geef het toe, de avonden en weekends zijn minder hectisch, maar de dagtaken zijn zeker wel vullend als de kinderen nog niet voltijds naar school gaan. Alle childcare wordt natuurlijk zelf gedaan, groentepapjes en fruitpapjes maken en geven, pampers verversen, in bed leggen, je huis wordt overdag intens gebruikt ,dus meer opruim en poetswerk,  huilende peuter aan je been , peuter van de tafel plukken, peuter troosten omdat hij weer maar eens is gevallen, de uitgelade kasten terug inladen, Karel naar school brengen op de middag, Karel van school halen na een kleine 3 u les, de playdates (vriendjes die komen spelen) in goede banen leiden, snacks en lunch voorzien voor de playdates (liefst pannekoeken, he mama), Karel nog maar eens ‘ in gang proberen zetten’ als hij zich verveelt, 100 keer per dag argumenteren dat er genoeg tv gekeken en computer gespeeld is, Karel naar basket, sports en games, crazy legos, baseball brengen en halen, ondertussen zien dat Toon die uit zijn middagdutje gewekt is en liever niet weer in de auto geduwd wordt, toch een vieruurtje binnenheeft, en de alledaagse huishoudelijke taken die in een gezin met twee uitwerkenden wat meer verdeeld worden,  alleen runnen (wat natuurlijk ook vrij logisch is als je thuis bent, maar het geeft toch wat extra werk, administratie, rekeningen, sociale contacten onderhouden ed horen daar dan ook bij).

Dus vervelen doe ik me zeker niet, het is een ander leven dan uitwerken gaan, dat zeker, met een aantal zaken die zeker positiever zijn (meer tijd met de kinderen bv) maar ook veel zaken die negatiever zijn (minder echt voldoening gevende projecten, minder een eigen ding waar je op een andere manier jezelf kan geven en waar je toch een stuk van je identiteit uithaalt).  Ik grap hier soms tegen Bert dat ik voldoening moet zien te halen uit de manier waarop mijn lakens geplooid in de kast liggen (dat is dan wel op extreme momenten 😉 ).

   

Misschien dan ook niet zo een vreemde bemerking die laatst iemand me gaf,nl dat Amerikanen hun kind echt als een project beschouwen en behandelen, als een meer-jaren-plan. Misschien is dat de manier van de moeders hier om hun niet-professionele leven in te vullen:  die kinderen worden in honderd-en-een buitenschoolse activiteiten ingeschreven, heel veel sport met onmiddellijk de bijhorende competitie, maar ook veel ‘enrichment’ (wetenschap, geschiedenis, kunst, …) en ook  bij de start van Kindergarten wordt er bv duidelijk nagedacht of ze de kinderen nog een jaartje langer in preschool zullen houden of toch al zouden laten starten in Kindergarten. Ze kunnen starten wanneer ze op 1 oktober 5 jaar zijn, maar je ziet dat vele kinderen (vooral jongens)  die in de zomermaanden 5 jaar worden, toch nog een jaartje wachten.  Reden? Dan zijn ze het jaar later bij de oudsten, dus de grotere en sterkere en hopelijk ook de slimmere kinderen van de klas, dat eerste speelt dan vooral in high school een grote rol: meer kans om succes te hebben in een van de sportteams van highschool en zo weer meer kans om een scholarship te verdienen, lange-termijn-planning dus

En hier in de buurt zijn 3 tot 4 kinderen ook wel de standaard, dus het coordineren van al die kinderen hun activiteiten is echt al bijna een job op zich… Laatst zei iemand me nog “oh, two boys, the next two will be girls!” Yeah right…(next two??) Of het artikel in de NY Times met als titel: “Europa, het uitstervende continent…”
Trouwens nog een kleine anecdote over extra kinderen: laatst waren we bij de buren uitgenodigd en ging het over al dan niet een derde kindje bij ons (beide buren hebben er drie en een ervan gaat voor een vierde). We grapten dat als we zeker konden zijn dat het een meisje zou zijn, we niet meer zouden twijfelen. Toch geen probleem volgens de buurvrouw, zij had het telefoonnummer van de ‘spindoctor’ in NY die de zaadcellen ‘spint’ zodat je zelf het geslacht van je baby kan bepalen. Werd door beide buren als zeer normaal beschouwd en voor maar 800 dollar!

Maar het is nu eigenlijk wel leuk, zeker nu ik Rosie, onze babysitter, anderhalve dag per week heb, is het voor mij echt wel een aangenaam leven en geniet ik van veel meer vrije tijd dan de meeste Belgische moeders. En het is voor de kinderen ook heel fijn om mij thuis te hebben natuurlijk. Ik denk dan ook vaak na over hier te gaan werken, maar ik denk dat ik achteraf gezien (en nu ook) misschien toch spijt zou hebben dat ik deze unieke gelegenheid niet gewoon heb genomen zoals ze kwam, thuis zijn bij de kinderen zolang ze niet ‘schoolgaand’ zijn, iets dat ik in Belgie waarschijnlijk nooit gedaan zou hebben.

En ik ben toch alweer een heel epistel aan het schrijven, eens ik eraan begin, weet ik precies niet echt van ophouden.

Andere prangende vraag die nu ook begint aan de orde te komen is natuurlijk “hoe lang gaan we nog blijven?” Het antwoord is niet zo evident.  Bert zijn werkgever en Bert zelf willen er gerust nog een jaartje (of 2 ) aanbreien, bij mij schommelt het antwoord wat van dag tot dag. De ene dag lijkt 2 jaar me wel genoeg, de andere dag zou ik een extra jaartje nog wel zien zitten. Vooral omdat ik sinds einde vorig jaar pas echt goed mijn draai heb gevonden en ik het zonde zou vinden om dan nu in de zomer alweer onze terugkomst voor te bereiden. Een jaartje gewoon integraal meemaken zonder aanpassing of voorbereiding van de terugkeer, lijkt me ook wel leuk. We betrappen ons ook regelmatig op opmerkingen als ‘dat weten we dan voor volgend jaar’ of ‘dat doen we volgend jaar’, maar dan zouden we er misschien al niet meer zijn natuurlijk… En het is toch ook wel leuk, zo gaan skien op minder dan een uurtje rijden, het strand op minder dan een uurtje rijden en NY op een half uurtje, altijd wel iets te beleven dus, en natuurlijk ook het minder hectische leven. Want het staat wel als een paal boven water dat ik terug wil gaan werken eens we terug in Belgie zijn, en dan moet ik misschien  ook niet te lang op non-actief staan. En we missen toch ook wel ons socialere leven dat we in Belgie hadden, gewoon eens ergens op een feestje komen waar je veel volk kent bv. Wordt zeker vervolg…

En dan heb ik het nog niet gehad over onze uitstapjes:

–          Karel heeft voor de eerste keer geskied en hij vond het superleuk. We zijn een weekendje in de Catskills in NY gaan skien en hebben ook al een keertje een daguitstap naar Pennsylvania gedaan. Karel deed het eigenlijk heel erg goed en had er ook veel plezier in. Bert heeft ook nog eens de latten aangebonden en heeft er ook erg van genoten. Ikzelf heb het weekendje niet kunnen skien omdat er geen opvang was voor Toontje en ik in de week op mijn ‘vrije’ dag nog wel gelegendheid zou hebben. Ik heb dat dan ook gedaan en het was echt zalig (en ik zou die vrijheid opgeven?).

–          Bert, Karel en ik zijn onze eerste Broadway show gaan bezichtigen terwijl Toontje bij Rosie thuisbleef: De Lion King. Echt de moeite voor jong en oud. Karel was alleszins heel erg enthousiast  en wij ook.

–          Karel en ik hebben onze tweede mama-zoon dag gehad (als Karel geen school heeft op een Rosie-dag laten we Toon bij Rosie en doen wij samen iets), we zijn naar het Wetenschapsmuseum geweest en Bert eindelijk eens gaan bezoeken op zijn werk, en als afsluiter natuurlijk naar een cafeetje (met eten).

–          Verder zijn we  ons boek met ‘Hikes with childres in NJ’ verder aan het gebruiken. We hebben al enkele hele mooie wandelingen gedaan hier in NJ. Sommigen al wat beter voorbereid dan de andere. We leren elke keer bij en na met onze grote buggy opgeplooid in de ene arm, Toontje in de  andere arm, de slee in nog een andere arm (die van mij dan) en Karel tegenhoudend van het uitglijden, de rotsen vol sneeuw en ijs te zijn afgeklauterd, hebben we ons toch maar een baby-wandel-rugzak aangeschaft en dat gaat toch stukken beter. 

 

  

  

Nog even kort over de kinderen en Bert, want ik heb het gevoel dat ik het de hele tijd over mezelf gehad heb. Met Karel gaat het opperbest. Hij voelt zich goed in zijn vel, voelt zich heel goed op school en bij zijn vriendjes. De klas is niet zo groot (17 kinderen) en hij heeft heel veel playdates (ongeveer 3 per week) zodat hij de kindjes ook allemaal wel echt goed kent. Het gevaar begint natuurlijk dat hij toch liever nog wat langer blijft om bij zijn vriendjes te blijven  (zo zegt hij af en toe toch zelf). Aan Toontje beginnen we onze handen echt wel vol te hebben. De terrible two’s hebben zich aangediend en hij is echt wel een stijfkopke. Een schat van een kind, dat wel en de hele dag druk bezig en aan het zingen en spelen, maar als hem iets in de weg gelegd wordt, is het een ander paar mouwen. Met Bert alles ok, nog steeds gestopt met roken (twee maanden nu al!!) en het gaat eigenlijk heel goed. Wel nog vaak goesting ‘ik vind het toch leuker om te roken dan om niet te roken’, maar weinig gezaag erover eigenlijk. En op het werk begint ook alles wat op zijn plooi te komen. De crisis is natuurlijk overal wat voelbaar, maar alles in de organisatie heeft zijn plaatsje wat gekregen en begint te draaien, zodat er minder werk op zijn schouders terecht komt, en dat verschil is toch wel merkbaar aan het worden. Minder vaak avonden of weekends werken en af en toe al eens werken van thuis uit op vrijdag…

Zo, ik ga afsluiten, nu heb ik nog niets verteld over de inauguration en Obama en onze geplande trip naar Californie, dat zal voor volgende keer zijn (we zullen niet meer zolang wachten).

Waarschijnlijk wordt het morgen een gedwongen dag thuiswerken voor Bert en een vrije dag voor Karel: er wordt immers 9 tot 12 inches (tot 30 cm) sneeuw verwacht vannacht en de hele week zal het kwik overdag niet boven de -15 graden uitstijgen, een echte winterprik dus nog, en we snakken eigenlijk echt naar wat warmte…

 

PS:moesten er toch wat engelse schrijfwijzen tussengeslopen zijn, dat is niet omdat ik al zo ‘verengelsd’ ben, wel omdat die spellingcheck dat hier blijft aanpassen

Van Halloween tot Thanksgiving

De laatste maanden toch regelmatig bedacht dat het toch een hele ervaring is, zo een tijdje in een ander land wonen. We zijn hier nu bijna een jaar en hebben dus bijna een kalenderjaar meegeleefd met de Amerikanen. Heel veel zaken zijn natuurlijk net hetzelfde als thuis in Belgie, maar het gebeurt toch bijna dagelijks, in ieder geval enkele keren per week, dat je nieuwe dingen ontdekt of opkijkt van bepaalde gebruiken of eigenaardigheden, soms erg positef, soms toch met een beetje wenkbrauwfronsen.

Natuurlijk is er Halloween, ondertussen ook al een beetje overgewaaid naar Belgie, maar daar toch helemaal niet te vergelijken met hier.  Eind oktober draait hier alles rond Halloween.  Halve dag school, Halloweenparade op school, Halloweenfeestjes en natuurlijk Trick or Treat en de megacommerce die met dit alles gepaard gaat. Begin oktober begint iedereen te kiezen in welk wezen hij zich dit jaar zal verkleden, en toen Karel half oktober nog niet beslist had over zijn alter-ego, begonnen andere moeders en onze sitter toch wel hun bezorgdheid uit te drukken ‘ Toch snel beslissen nu, want zal zijn uiteindelijke keuze nog wel voorradig zijn in de winkel’. Alle winkels liggen dus ook vol met Halloweenpakken (inclusief ‘gewone’ kledingwinkels), gadgets en natuurlijk enorm veel decoratie. Wanneer alles zo doordrenkt is, kan je (en wil je) uiteindelijk ook niet anders dan deelnemen aan het hele gebeuren. En we moeten zeggen – tegen onze verwachtingen als nuchtere Belgen in- het is ons heel goed bevallen. Uiteindelijk is het een erg sociaal gebeuren. De buurten lopen ‘ s avonds vol met kinderen en volwassenen (ook vaak verkleed), mensen zitten op hun frontporche het gebeuren waar te nemen met een drankje in de hand. Flesjes bier en (plastieke) glaasjes wijn worden door de volwassenen mee op pad genomen en af en toe bijgevuld aan huizen waar spontane recepties/samenscholingen ontstaan. Je leert je buren weer wat beter kennen en de kinderen hebben een superavond die ze afsluiten met een grote emmer snoep, wat moet dat meer zijn. Onze Karel was uitgedost als een enge werewolf en Toontje was een schattig bijtje, vooral geinteresseerd in de snoepjes natuurlijk. Bert en ik zijn gewoon onszelf gebleven…

Afgelopen weekend was er dan Thankgivng. Als ik het goed begrepen heb, is het een feest van de eerste Pelgrims die de opbrengsten van de oogsten vierden. Het is het familiefeest bij uitstek van de Amerikanen (en Canadezen). Er wordt dan ook wat over en weer gevlogen om samen met de familie de kalkoen aan te snijden. De kalkoenen vliegen je da ook bijna rond de oren, de supermarkten slaan immense voorraden kalkoenen in (die op dit moment aan bodemprijzen aangeboden worden). Karel heeft de eerste drie dagen van de Thanksgiving-week, maar een ‘halve dag’ school gehad (een halve dag van een halve dag dus) en donderdag en vrijdag was het dan echt verlof, ook voor Bert. Op Thanksgiving zelf, ligt de economie plat.  De malls zijn uitzonderlijk gesloten en de steden zijn half verlaten. Aangezien wij hier weinig familie hebben om Thankgivng mee te vieren, het weer meezat en de hotels superpromo’s aanboden, hebben wij dan maar besloten om deze vrije dagen een bezoekje te brengen aan Washington. Mooie stad, helemaal anders dan New York. Het Witte Huis natuurlijk gezien en het Capitool, Arlington Cemetary, memorials van presidenten en oorlogen en musea en gekuierd door de straten van het winkelhart van Washington ‘Georgetown’. Aan het Witte Huis en het Capitool waren de voorbereidingen voor de inauguratie al volop aan de gang, zou niet graag de hotelrekening betalen in die periode… .Het was in ieder geval echt de moeite en onze kindjes hebben zich voortreffelijk gedragen en er ook erg van genoten. Toch waren Bert en ik het er over eens dat een citytrip zonder kindjes toch wel onze voorkeur wegdraagt (lekker aperitieven, rustig en uitgebreid dineren, …). De grote Macy’s Thanksgiving parade in NY hebben we dan wel gemist, met megabalonnen van alle bekende cartoonfiguren. Gelukkig kon Karel er toch een stukje van meepikken op TV, waar de parade integraal werd uitgezonden.

En dan de dag na Thanksgiving:, iets waar wij nog niet van gehoord hadden, maar alom bekend (bemind of gehaat) bij de Amerikanen: “Black Friday”. De dag na Thanksgiving vinden de grootste sales van het jaar plaats. Winkels en ketens geven pas enkele dagen op voorhand hun special deals prijs, waaronder enkele echte “doorbusters”, goederen die maar in beperkte hoeveelheden aanwezig zijn en waar je dus vroeg bij moet zijn. Macy’s opende de deuren op Black Friday zelfs al om 5 am, metro’s in Washington begonnen daarom uitzonderlijk ook al om 4 am te rijden… . We hadden het advies gekregen van onze kennissen-Amerikanen om zover mogelijk van alle winkels te blijven op die dag, en dat hebben we dan ook gedaan. En nu zie ik net op het nieuws dat het vandaag dan Cybermaandag was, de maandag na Black Friday, waarop vele winkels special promo’s die niet verkocht werden aan nog grotere dumppijzen aanbieden op het internet.

En nu Thanksgiving voorbij is, is het officiele startschot gegeven voor de kerst. Vele huizen baden dan ook al in de kerstverlichting, de ene al wat smaakvoller dan de andere. We gaan zeker de mooiste of meest kitscherige exemplaren op foto vastleggen zodat jullie kunnen meegenieten van de pracht en de praal.
In de mall is de kerstman al enkele weken paraat voor de fotoshoots. We spotten dan ook regelmatig volledig uitgedoste gezinnen, klaar voor de fotoshoot met de kerstman.
En toch ook wat nieuwe dingen ontdekt binnen de wereld van de kerstdecoratie. De zogenaamde ‘stockings’ bv, zware decoratieve schouwstukken in alle stijlen, vormen en kleuren met een haakje om je sok aan te hangen, en die iedere Amerikaan dus in huis heeft; de treeskirts, een soort cape voor de kerstboom om de stam te verbergen, uitgestald op kapstokjes en ook weer in alle kleuren, stoffen, stiksels; rekken en rekken vol met hulpstukken voor het bevestigen en aansluiten van de buitenverlichting. En toch ook het vermelden waard: er bestaan hier firma’s die je buitenverlichting en decoratie voor kerst verzorgen. Al twee mails in de mailbox gehad en verschillende flyers in de brievenbus.  Enkele straten verder (waar de grotere en chiquere huizen staan), duiken naar het schijnt binnenkort de trucs van deze decorateurs op. Ik ben benieuwd… Wij hebben alvast de kerstverlichting van een Nederlands gezin dat terug naar Nederland getrokken is, overgekocht en gaan volgend weekend ook aan de slag, kewstie van niet uit de toon te vallen…

De Sint kennen ze hier natuurlijk dan ook niet. Gelukkig is er de Nederlandse school en de Nederlanders die nog enthousiaster dan wij Belgen aan het hele Sint-gebeuren deelnemen. Gisteren was er dan ook het grote Sinterklaasfeest, waarop de Sint in hoogsteigen persoon aanwezig was zodat Karel de goedheiligman vol bewondering en ontzag heeft kunnen aanschouwen.

Vele groetjes,

Greet en co

 

 

 

 

 

 

 

Wekke in Amerika

“wekke, je moet ook nog iets schrijven op onze blog” kreeg ik een dag voor mijn vertrek te horen. Juist, ik had dat bij mijn aankomst ongeveer een maand geleden zelf voorgesteld. Hieronder een verslag van de afgelopen maand in tien uitspraken met bijhorende foto’s.

1. Greet, ik moet nog wat werken vanavond

Ja, het moet gezegd worden. Er wordt hard gewerkt in NY. Om 7 uur vertrekken ’s morgens en om half acht ’s avonds terug thuis. Na het eten moet er dan ook nog wat gewerkt worden en soms ook op zaterdag.
Maar er moet ook hard gewerkt worden door Greet. 2 kinderen om de hele dag gelukkig te houden, ’s avonds een derde kind. En dan ook nog hotel Madison beheren zodat al die veeleisende gasten uit België gelukkig blijven.

2. Iemand nog iets drinken?

Veel commentaar bij deze foto is eigenlijk niet nodig. Er wordt dus ook goed gedronken in NY.

Ok, ik geef het toe. Er wordt hier duidelijk geposeerd. Greet drinkt natuurlijk niet echt van de fles. Zij drinkt haar dagelijks fles wijn natuurlijk in stijlvolle wijnglazen.

3. In vergelijking met ’t stad is NY toch maar een dorp

Ik ben met Greet 1 dag naar NY geweest en toen was er deze merkwaardige ontmoeting. Een vertegenwoordiger van ’t stad die de New Yorkers kwam uitleggen hoe het voelt om te wonen in een echte metropool.

4. Ja, maar het is wel een puzzel van 2000 stukken hé

Vergeet al die wilde verhalen over het nachtleven in NY, the city that never sleeps, … Na het drinken en werken houdt de echte New Yorker zich bezig met het maken van puzzels. Geen eenvoudige hobby. Ik heb het ook geprobeerd maar toch te moeilijk voor mij.

5. Vandaag is het mijn echte verjaardag maar niet mijn echt verjaardagsfeest.

Karel is 5 geworden maar door al dat drinken was Greet vergeten om op tijd een verjaardagfeest te regelen. Dus was Karel helemaal in de war. Het was wel zijn verjaardag en maar niet zijn echt verjaardagsfeest. Een week later verjaarde hij dan niet echt maar was het wel zijn echt verjaardagsfeest.

6. En volgende week is het wel mijn verjaardag

Ja, beste familie en vrienden(innen) van Greet. Volgende week verjaart Greet, 28 oktober denk ik. Dus niemand heeft nog excuus om geen kaartje te sturen. Een fles wijn is ook altijd welkom.

7. This was the best birthday party ever

Ik weet het niet meer zeker maar ik denk dat ze met 14 waren. 14 kinderen op het grote piratenfeest voor Karels verjaardag.  En dat allemaal onder leiding van Captain Blackbert. U wilt ook zo’n fantastisch feest voor uw kind? Neem dan contact op met Greet van Glenwild Road Productions.

8. dju, waar zijn mijn sigaren!

Ja, zelfs midden in het bos, op een stuk van het Appalachian Trail, kan hij het niet laten. De sigaren gaan overal mee. Maar de sigarenrook hield wel de beren op afstand. Beren hebben we die dag dus niet gezien.

9. Zie, hij kan het!

Na enkele intensieve trainingssessies was het al gelukt. Toon kan nu al de vormen in de juiste opening steken. Hij weet bovendien dat hij het speelgoed moet omdraaien als hij niet onmiddellijk de juiste opening kan vinden want daar zitten ook nog openingen. Cultuur wint het hier duidelijk tegen natuur.

10. I love NY

En hoe was NY? Ik ben een dag terug in België en heb die vraag nu al dikwijls moeten beantwoorden. Hier is dus mijn antwoord: I love NY.

Opa en oma van uit Madison

Vermits Greet en Bert het zo druk hebben maak ik als opa gebruik van een dag tussendoor om de blog wat bij te werken.
We zijn hier zaterdag voor acht dagen goed toegekomen. Greet was stipt in Newark om ons af te halen, alleen want Bert was Karel naar de voetbal brengen en blijven supporteren. Bij onze thuiskomst waren ze ook terug. Het was een blij weerzien, vooral met de kinderen. Toontje klampte weer onmiddellijk de aanwezige favoriete opa aan en heeft hem sedertdien nog nauwelijks gelost…Begrijpelijk als we op dezelfde 12 juni verjaren en Toontje mijn tweede voornaam als eerste kreeg !

    
We hebben er ook aangenaam kennis gemaakt met “Wekke”, soms ook Werner Lauwers genoemd, die terug was van zijn uitstap naar Washington. Zelf had ik onmiddellijk boeiende gesprekken met hem, want we hebben nogal gemeenschappelijke interesses : we zijn o.a. beiden fietsfanaten en sportminnaars.

Het vervolg van ons verblijf in detail weergeven zou ons te ver leiden. Ik som daarom maar een aantal dingen op:
– Maandag met heel de familie en Wekke met de boot naar Ellis Island en Liberty Island waar we ook van boord zijn gegaan: indrukwekkend als men er zo dicht bij komt. Het beeld zelf is maar liefst 46 m hoog en staat op een sokkel van 46,9 m.
Op Ellis Island zijn we niet van boord gegaan, maar het lijkt me wel interessant. Langs dit eiland dienden vroeger alle immigranten binnen te komen. Hier werden ze gecontroleerd, hun gezondheid onderzocht enz.
Men kan er een museum bezoeken en namen en fotos terugvinden van vroegere immigranten.

  
– Dinsdag gingen Lut en ik met de trein naar New York. We wandelden door het gezellige Bryant Park en gingen (uiteraard met de lift) tot op het dak van de Rockefeller Building. We hadden er een prachtig zicht op Manhatten en omgeving. Als het lukt zullen we enkele fotos toevoegen. Het weer was trouwens van onze eerste dag tot nu schitterend, zodat  we ook toen een uitstekende zichtbaarheid hadden.

 
– Woensdag waren we babysit en mocht Greet met een zevental nederlanstalige vrouwen naar New York voor een “foodtour” : blijkbaar een soort wandeling door de stad met op een aantal plaatsen proeven van allerlei
typische gerechten (ik vermoed eerder hapjes en drankjes, anders zou het waarschijnlijk de spuigaten zijn uitgelopen).
– Donderdag had Greet haar babysit Rosie (een Jamaicaanse, die hier in de VS geld komt verdienen voor haar gezin, dat nog ginder verblijft) en werd het een shoppingdag, althans voor Lut en Greet. Zelf deed ik met de koersfiets van Bert een lange rit in de mooie maar erg heuvelachtige streek van Madison en omstreken langs typische straatnamen als Spring Valley, Blue Mills, Woodland Road e.a.
– Vrijdag vertrokken we dan al rond 7 u voor onze geplande uitstap naar Canada met de volgepropte Audi Q7. Rond 3 u in de namiddag bereikten we de Niagara-watervallen. Na een eerste zicht op afstand namen we de boot en vaarden met een gekregen coat (tegen de natte nevel) tot vlak voor de grote “Horseshoe”. Het zicht en het lawaai maakten er een indrukwekkend schouwspel van.

Na een democratisch etentje in het nabije Hard Rock restaurantje zetten we de tocht verder naar ons nachtverblijf in Zuid Ontario: kamers bed en breakfest “The bears inn” in een oude indiaanse nederzetting “Six Nations” bij Branton. Volgens informatie van deze gemeenschap die ontstaan was
door een vredespakt van 6 indianenstammen zou het latere handvest van de Verenigde Naties gebaseerd zijn op de tekst van hun pakt.

  

  
De volgende dag zouden we dan op zoek gaan naar enige belgische tabakskwekers, waar ik als student samen met een 300 belgische studenten in 1966 in augustus en september ging helpen tabak plukken.
Langs telefoon vonden we de familie van Maurice Vanhoucke thuis in Burford. Hier zou Jef Vranken van Schalhoven indertijd gewerkt hebben. Na wat zoeken vonden we hen thuis. Ondanks het feit dat ze zich klaar maakten om naar een trouwfeest te gaan, moesten we met zijn allen binnenkomen en hebben we geluisterd naar hun sappig west-vlaams verhaal. De tabakskweek was al jaren in verval wegens antirookkampagnes e.a. en de meeste farmers waren overgeschakeld naar iets anders. Hijzelf vermaalde nu beton en voerde waterdichtingswerken uit met een product dat in Antwerpen gemaakt wordt en langs Toronto wordt ingevoerd.
We wilden de mensen niet langer ophouden en trokken verder naar Delhi, waar de Vlaamse boeren indertijd hun Belgium Club oprichtten. We troffen er hun voorzitter Vandebussche die ons een rondleiding gaf in het gebouw (met 2 grote zalen en het cafetaria) en ons vertelde dat ze nog een 900 leden telden, die ieder jaar 150 Can. dollars bijdrage betaalden (op dit ogenblik ongeveer 0,85 % van de amerikaanse).
Het toeval wilde dat we in een restaurantje een vlaamse ex-student aantroffen die in 1968 ook tabak geplukt had en nu een reis voorbereidde voor september 2009 voor Pasar (vroegere Vakantiegenoegens).
In de namiddag zouden we dan zoeken naar onze farmer Andre Sabbe, waar Gustaaf Lowet en ik werkten.
Het moeilijke was dat we slechts beschikten over het oude adres RR1, Walsingham. Geen straatnaam en geen nummer in een uitgestrekt gebied. Met dit adres en met de fotos van ons verblijf in 1966 zijn we dan te rade gegaan in een tankstation en bij een andere boer nl Dockx. Deze vertelde ons dat “onze boer” en zijn echtgenote overleden waren en dat de farm verkocht was. Het was voor mij wel een ontgoocheling, ook al omdat de kills van de boerderij afgebroken waren en er niet veel origineels overbleef. Terug dan maar naar ons verblijf bij de oud-indianen.

  
De volgende dag bleef eraan voor de terugreis. Rond 2ou30 kwamen we aan en vervoegden er Wekke die ondertussen een tocht ondernam naar Boston en in de buurt ook een boottocht deed om walvissen te spotten. Het was nog gelukt ook en ongelooflijk indrukwekkend.
– Maandag was dan recuperatiedag. Ik maakte er gebruik van om mijn derde fietstocht te maken in een steeds wijdere buurt. Die avond kwamen belgische vrienden van Greet, Olivier en Nele samen met hun drie kinderen op bezoek voor een etentje.
– Gisteren dinsdag gingen Lut en ik dan nog eens naar New York. We bezochten Central Park en het grote Metropolitan Museum. Interessant maar een opdracht voor een ganse week om alles te kunnen bekijken.
We hebben er wel Vlaamse schilderwerken kunnen bewonderen van Rubens, Van Eyck..
– Vandaag is er dus een snipperdag en maak ik er gebruik van om de blog van Greet en Bert wat te spijzen.
Bert vertrok vanmorgen voor 3 dagen voor zijn werk naar Texas en Wekke is nog even naar New York en vertrekt deze avond terug naar Belgie.
Zaterdagavond nemen wij het vliegtuig terug om zondagmorgen te landen.

Het was tot nu toe weer een fijn verblijf. De tijd was goed gevuld een alles verliep zowat naar wens.
Greet was zoals verwacht een ideale gastvrouw en wist niet wat doen om het naar onze zin te maken.
Bert heeft zijn zeldzame vakantiedagen opgeofferd om ons te begeleiden naar Ellis Island en Liberty Island en vooral voor onze tocht naar Canada. Voor de rest was het: work, work, work…
En de kindjes, ja die waren de verrassende en vrolijke noot: Karel de clown en de leergierige studax, Toontje de vrolijke en verleidende peuter en vooral de fan van Opa…
Wekke werd een bescheiden maar aangename ervaring.
Ook van de amerikanen geen klagen. Alleen zijn ze uiterst voorzichtig. Drie a vier maal hebben we onze broeksriem moeten uitdoen en onze jassen en tassen moeten laten onderzoeken. Alle begrip, het is dan ook niet zo vanzelfsprekend vreemde belgen toe te laten tot nationale monumenten en symbolen als het vrijheidsstandbeeld, het metropolitan museum. Je weet wel:nine eleven…

Groeten van ons allen en tot…

De papa van Greet

Back in the US

Hoi,

Weeral een dikke twee weken terug in de US, na ons heel fijne bezoek aan Belgie. Het was druk, maar we hebben er echt van genoten iedereen terug te zien en rond te lopen in het oude vertrouwde Leuven, Schalkhoven, Tongeren, Kapellen, … . Niet dat het raar aandeed, het was net of we niet weggeweest waren, ik zou zo de draad weer kunnen oppikken. En hoewel ik het hier in Madison echt wel naar mijn zin heb, heeft het bezoek me toch nog extra zeker gemaakt dat we zeker terug komen naar Belgie, hoewel sommigen onder jullie daar hun twijfels over hebben… (Bert zijn verknochtheid aan Belgie was wel duidelijk minder dan die van mij, die zou een paar extra jaren hier gerust zien zitten). Toch een beetje heimwee naar mijn oude leven, hoewel dat ook wel vaak erg druk en gestrest was…

Ook Karel en Toon hebben er -ondanks het drukke schema- van genoten. De aandacht van de grootouders, weerzien van de nichtjes en neefjes en vriendjes en voor Karel ook wel de vervroegde verjaardagfeestjes en bijhorende cadeautjes. We hebben dan ook een extra koffer moeten lenen om dit allemaal terug te vervoeren, ook al omdat ik mijn tour had gedaan langs enkele van mijn favoriete winkels en langs de HEMA. Wel ook bij iedereen wat laten liggen, Wekke zijn koffer zal al half gevuld zijn met het meebrengen van de ‘verloren voorwerpen’.

Karel heeft zijn school weer hervat, zij het in een volledig nieuwe omgeving: nieuwe school, nieuwe juf, nieuwe vriendjes en geen Jules meer die voor tolk kan spelen. Hij doet het wel erg goed, geen gemopper en hij vindt het precies ook wel echt leuk. Hij zit dus nu in Kindergarten, een soort opstapklasjes naar het eerste leerjaar, de ‘leerstof’ ligt zowat tussen het derde kleuterklasje en het eerste leerjaar in Belgie. Hij zal ook al leren lezen dit jaar en er wordt minder tijd vrijgemaakt om te spelen. Kindergarten is hier in de US wel eeen grote stap. De eerste schooldag waren er dan ook veel moeders en vaders die met balonnen, videocamera’s, fototoestellen hun kind uitwuifden (ik was mijn camera vergeten, maar de andere ouders waren er zo bezorgd over dat ik dit belangrijke moment niet op film kon vastleggen, dat ze wat extra foto’s van Karel hebben getrokken en me al hebben bezorgd). Heel vriendelijke mensen dus allemaal.
En weer zit Karel in de namiddagklas, van half 1 tot kwart na 3, nog steeds geen full day dus.

De scholen hier proberen echt wel een community van de kinderen en ouders te maken en dat is wel leuk. Zo is er de vrijdag voor de start van het schooljaar nog iemand langsgeweest om ons welkom te heten in de school, is er vorige week een ontbijt geweest voor alle nieuwe ouders, worden er carpoolings opgezet (hebben wij wel niet nodig want de school is in onze achtertuin, echt wel zalig), en wat vooral opvallend is , is dat de ouders die een kindjes in dezelfde klas hebben, echt wel een zeker ‘band’ proberen te creeren. Ik stond ervan versteld dat die andere ouders de tweede dag al onmiddellijk mijn naam en die van Karel kenden “Hi Greet, how are you, did Carl like his first day in Kindergarten?” Wel leuk, alleen vervelend dat ik absoluut niet meer wist wat hun naam of die van hun kind was, maar het begint te komen.

Afgelopen week ook nog iets gaan drinken in NY met enkele Belgische vrouwen die ik nog niet kende, het was wel fijn. Ik ben blijkbaar wel niet de enige die het niet zo makkelijk vindt om de hele dag thuis te zijn met de kindjes. Ze hadden allemaal kleinere kindjes en zij deden die allemaal drie tot vijf dagen per week naar de opvang. Dus ik blijf op zoek naar een nanny voor 2 dagen omdat dat mijn enige optie is met Karel zijn schooluren. Toch wel een verschil met de Amerikaanse vrouwen hier, want zondag was het blockparty in de straat en die vinden het idee van je kinderen naar opvang te sturen terwijl je thuis bent allemaal uiterst bizar…
Op ons uitje in NY ook de tenten van de Fashion Week gezien (afgelopen week was het Fashion Week Sping ’09), spijtig genoeg alleen de tenten, nog steeds geen celebrities gespot, terwijl de ‘boekskes’ hier elke week volstaan met celebs die gespot zijn in NY. Ik blijf dus uiterst alert ;-).

En verder ook nog 9/11 natuurlijk vorige week. Ik was die dag niet in NY, maar de hele dag natuurlijk wel beelden van herdenkingsplechtigheden gezien en ook nog wat kippevel-verhalen gehoord van mensen die het toch wel van heel dichtbij hebben meegemaakt. Bert was wel in NY en is toch wel serieus rondgeleid met alle plechtigheden. Karel was er toch ook erg van onder de indruk: de twee grote torens met de vliegtuigen. Hij heeft er ook onmiddellijk een tekening van gemaakt en ik moet zeggen, het was echt een mooie tekening. Spiderman en superman waren er ook wel bijgetekend om de vliegtuigen tegen te houden. Toch schattig he…

En nog wat ander groot nieuws (binnen ons wereldje dan toch): Toontje stapt!!, vorige week heeft hij zijn eerste vermeldenswaardige afstand afgelegd en nu probeert hij alle afstanden al stappend te overbruggen, zij het met veel vallen en opstaan…
We zullen er in ieder geval onze handen mee vol hebben, het ziet er een wat ander karakter uit dan onze rustigere Karel. Hij klimt overal op, voor je het weet zit hij op tafel  of op de tv kast en in de speeltuin kunnen we hem nergens vanaf houden, een beetje een roekeloos ventje.

Het is alweer bijna tijd om Karel op te halen, morgen voor het eerst voetbal bij het Madison soccer team, waar blijkbaar de halve klas ook naartoe zal gaan, training op woensdag, matchke op zaterdag, hoewel ik me er blijkbaar niet al te veel van moet voorstellen volgens de andere ouders. We zullen zien, hij kijkt er alvast erg naar uit.

Groetjes,

Greet

Long time no see – slices of New Jersey

Hallo iedereen,

Lang geleden dat we nog iets uitgebreid op onze blog hebben geschreven, we weten het. Dat is ook nogal moeilijk geweest omdat sinds begin juni het hier eigenlijk de hele tijd prachtig weer is geweest. In totaal moeten we zo’n vier dagen belgisch weer hebben gehad (regen dus) maar de rest van de tijd dus veel zon, warm (koudste was 25 graden, gemiddelde was 30 graden, maximum dagen was het 40 graden) en vooral ook heel vochtig. Zoals die dag dat ik (Bert) drie keer van t-shirt moest veranderen omdat het zo warm en humid was.

Ons leven speelt zich dan ook voornamelijk buiten af, tenzij het te warm is en we de koelte van de airco binnen opzoeken. Waar we in het begin dachten dat airco vooral een energieverslindende luxe was, zijn we er nu van overtuigd dat het een energieverslindende noodzaak is.

En of we nu buiten of binnen zijn, zitten is niet echt meer mogelijk sinds Toon een soort van superenergieke kruiper/strompelaar is geworden die zonder vrees elke uitdaging opzoekt. Zijn favoriete top 3 :

1. Op trappen en andere obstakels opklimmen (en hoe hoger hoe beter)
2. Al het eten uit de kast halen en beginnen op te eten
3. Van trappen en andere obstakels afklimmen

En dit vaak tot groot jolijt van karel, die zich nu een zomers kort kopje heeft aangemeten.

Fonne, Annemie, Lune en Fin zijn ook 2 weken op bezoek geweest, waardoor er ineens 2 jonge hooligans het huis begonnen onveilig te maken (Fin en Toon). Dit was ook de eerste keer dat ik enkele dagen verlof heb genomen en we dus New Jersey en New York verder hebben verkend. Hoogtepunt voor Karel en Lune was zeker het kamperen in de tent op een avond in onze tuin. Met natuurlijk de papa’s als veilige kussens op de luchtmatras.

Het leven begint hier ook heel gewoon voor ons te worden, zodat onze levenswijze toch ook wel wat aan het veramerikaniseren is :

1. ’s Zaterdags donuts eten
2. Af en toe naar de nailplaza gaan voor een mani-pedi (Greet dan toch)
3. Foeteren op hoge gas prices
4. Tegen iedereen spontaan beginnen te babbelen
5. Als iets niet goed gebeurt, direct assertief in de tegenaanval gaan
6. ’t is nogal iets met wallstreet, waar gaat dat eindigen gesprekken voeren
7. Een goeie burger op de bbq leggen
8. Om 11 pm naar de supermarkt gaan
9. enz

Je moet het ze trouwens nageven, de amerikanders weten wel hoe ze zaken zo convenient mogelijk kunnen maken. Neem nu de BBQ, iedereen heeft hier natuurlijk zo’n enorme gas bbq omdat dat heel snel gaat, maar voor die paar gestrande belgen die nog steeds met houtskool bbq-en hebben ze toch ook wel een zeer efficiente uitvinding gemaakt : in een vette benzine saus gedrenkte houtskoolstukken, waardoor je deze gewoon in de bbq moet leggen, even de aansteker tegen 1 blokje houden en 20 minuten later is het vuur klaar om te beginnen bakken. Nu nog een grotere bbq kopen om de mega stukken vlees op te leggen, en wij kunnen net als elke andere amerikaan op eender welk moment in het jaar het vleesfestijn beginnen.

Vorige week zijn we met ons vieren ook eens naar Philadelphia gegaan (ongeveer 2 uur rijden van hier) eerst en vooral omdat wij hier thuis een piratenfan hebben rondlopen en er daar een tentoonstelling werd gegeven over de “real pirates” met de enige gevonden piratenschat. Nice, en zowel karel als mama  en papa vonden het heel interessant.

Vanaf 16 augustus zal de familie janssen-verjans trouwens voor 2 weken in Belgie zijn, benieuwd wat dat gaat geven.

Zo, we zijn opnieuw met frisse moed begonnen aan het bloggen, met nog genoeg inspiratie voor een volgend stukje binnen een paar dagen.

Tot binnenkort

Bert

Toch al wat foto’s

Hallohallo,

Alweer veel te lang geleden dat we nog iets op onze blog gezet hebben, en ook nu nog niet onmiddellijk een uitgebreid verslag. Maar wel al nieuwe foto’s ge-upload van de bezoeken van An en David en Annemie, Fonne en de kindjes. Nodeloos te zeggen dat dit superfijn was en dat we enkele hele toffe weken achter de rug hebben. De foto’s geven alvast een idee van hun verblijf hier.
Binnen twee weken vertrekken we naar Belgie voor een 14-daags bezoek. Hopelijk zien we de meesten van jullie dan even terug in levende lijve. Wij kijken er alvast heel erg naar uit, natuurlijk voor het weerzien, maar toch ook een beetje voor wat typisch Belgische kost (americain prepare, grijze garnaaltjes, videke, echte frietjes met een lekker curryworst speciale, stoofvlees, …).

Ah ja, dit moeten we misschien toch al even vermelden: Kareltje zijn haar is eraf. De langere lokken zijn verdwenen en met zijn kort kopje is het een echt ‘manneke’ geworden.

tot binnenkort!

Greet en co

Nog eens wat nieuws

Hoi allemaal,

Hier nog eens wat nieuws van the Western Front. We zijn net terug van een weekendje Cape May, een mooi Victoriaans kuststadje helemaal op het zuidelijkste puntje van New Jersey. Karel en Toon hebben genoten van het strand en het zand en Karel ook van de golven en de zee, die voor Toon even nog iets te hevig waren. Dus bleef hij rustig in het droge zand onder zijn parasol genieten. Het was zalig om er zo eens met z’n vieren tussenuit te zijn (hoewel we hier meestal ook gewoon met z’n vieren zitten), de eerste keer ergens anders slapen sinds we hier aangekomen zijn, voor mij en de kinderen althans. Onze ‘Inn’ viel uiteindelijk wel mee, hoewel hij wel aan modernisering toe was. Het tweede uittrekbare bed hebben we pas de tweede avond ontdekt en dus sliepen we de eerste nacht gezellig met z’n vieren op 1 kamer: Toon in zijn reisbedje en Karel tussen Bert en mij in, niet echt comfortabel en dus ook geen goede nachtrust gehad. Gelukkig viel dat de tweede nacht dan beter mee.
  
  

De afgelopen weken hebben we hier anders ook nog heel leuk uitstapjes gedaan. Karel zijn school is ondertussen al een week officieel afgelopen en om het einde van het schooljaar te vieren, zijn we met alle kindjes van de klas en de ouders een avondje baseball (thuismatch van de Somerset Patriots) gaan kijken, voorafgegaan door de nodige ‘appetizers’ in de Applebees, de neighbourhood dinner. Lekkere vettige nachos, overgoten met een pikante saus, gesmolten kaas, zure room en god weet wat nog allemaal, chicken wings, mini cheesburgers, pizzaslices, enzovoort. En wie dacht dat de buiken dan wel vol zouden zitten, heeft het mis. De baseball-wedstrijd leek dan ook eerder een alibi om lekker gezellig te schransen en te socializen. Ik moet zeggen dat ik buikpijn kreeg van wat die kinderen allemaal binnenspeelden (en wie mij kent weet dat ik anders ook wel wat kan verzetten): het ging van frietjes en hotdogs over naar suikerspin en popcorn, gevolgd door een ijsje en daarna weer popcorn (en dat NA de Applebees). Toegegeven, het was een wedstrijd uit een soort derdeklasse, maar veel aandacht ging er niet uit naar het spel. De ‘tussenspelen’ (of hoe ik het moet noemen) konden de aandacht daarentegen wel trekken: de mascotte die ballen in het publiek werpt, het zakkenlopen voor de kinderen, de korte zangstonde van een of andere plaatselijke school… Ook hier weer de ernst en het respect voor het volkslied gezien. Toen wij het stadium binnenstapten waren de eerste noten hiervan immers al aangevat, en ineens hielden alle ‘stappende’ personen halt (al dan niet met de hand op de borst). Wij dus ook maar braaf blijven stilstaan, want het Amerikaans volkslied en het ‘God Bless America’ roept bij elke Amerikaan duidelijk veel respect op.
Het was in ieder geval echt de moeite om het eens meegemaakt te hebben, hoewel Bert en ik het erover eens zijn dat baseball wel een van de saaiste sporten ter wereld moeten zijn om naar te kijken.
  
          

Verder hebben we een tiental dagen geleden Bert zijn ouders voor een tweede keer mogen verwelkomen. Heel leuk om hen terug te zien en hun vijfdaagse bezoek was voor ons allemaal dan ook te snel om. We hebben vooral tijd samen doorgebracht. Er waren dan ook wat feestelijkheden: Bert zijn mama verjaarde en Toontje volgde verder in de week. We hebben dan maar een verlaat verjaardagsfeestje gedaan voor de mama en een vervroegd voor Toontje. Wel leuk, hoewel we de rest van de familie erbij wel misten natuurlijk. Wel heerlijke kaastaart gegeten met aardbeien en voor Karel een echte Amerikaanse chocolade cupcake. Bert zijn mama en ik hebben onszelf dan nog getrakteerd op een -voor Amerikaanse vrouwen bijna wekelijks- bezoek aan de mani-pedi. Heerlijk naast mekaar in een massagestoel met de voeten in een voetbadje, een heerlijke pedicure, inclusief massage van de onderbenen en een manicure. Ze gooien u hier werkelijk dood met nailsalons maar ik durfde er nog nooit echt binnengaan, maar die drempel is dus nu ook overschreden. Alvast iets waar ik Annemie ook mee naartoe ga nemen…
  
Feest !!!

Samen hebben we ook nog een boottochtje gemaakt naar Ellis Island en het ‘Statue of Liberty Island’. Een boottochtje dat de bezoekers op deze eilanden afzet en weer oppikt. Wij zijn gewoon blijven zitten en hebben genoten van het prachtige zicht op Manhattan en het Statue of Liberty em vooral ook van het heerlijke briesje.
  
Boottochtje op de Hudson naar Ellis Island en Liberty Island

Het was dan ook snikheet vorige week, een echt hittegolf met temperaturen tot 39 graden een een vochtigheid van meer dan 90 graden. Echt niet meer aangenaam moet ik zeggen, hoewel je lichaam er na een dag of drie wel aan aangepast geraakt. Niet echt het weer dat we nu mogen verwachten, maar blijkbaar wel het soort zomerweer dat we enkele weken in augustus mogen verwachten, Dat mogen voor mij dan toch de weken worden dat we in Belgie zitten. Maar we mogen zeker niet klagen. Afgelopen week was het ‘maar’ 30 graden en veel minder vochtig en dat was echt wel zalig. Vanaf morgen gaat het zwembad waar we lid van zijn ook tijdens de week open, dus dat wordt dan wel genieten, als Karel terug is van Spring Camp natuurlijk.

Kareltje zijn school is wel gedaan, maar ze breien er wel twee weken Sping Camp aan voor de geinteresseerden. Wij hebben dat dan ook met open armen ontvangen, want anders duurt de zomervakantie voor Karel misschien toch net iets te lang. Ze beginnen immers pas terug op 8 september. En volgend jaar dus Kindergarten, hier om de hoek. Het zal wel makkelijker zijn, maar ook weer niet makkelijk voor hem (en ook voor mij), weeral een nieuwe omgeving om in te integreren. Vorige week was het kennismaking en Karel was echt wel heel flink. Hij moest aan het handje van een fifth grader mee op verkenning in de school en hoewel ik zag dat het hem moeilijk viel, heeft hij flink doorgebeten. En ook niet makkelijk voor mij. Weer nieuwe moeders leren kennen en ik weet dat ik vaak mis ben in mijn ‘vooroordelen’, maar het lijkt me toch weer een andere mentaliteit dan de moeders van Karel zijn vorige schooltje. Iets meer chichi heb ik de indruk, maar ik zal maar met open geest het nieuwe schooljaar aanvatten.

Nog bijna vergeten: maandag hebben Bert en ik de eer en het genoegen gehad om in de residentie van de consul van Belgie in New york ‘op bezoek’ te mogen gaan. Olivier (van Nele) is lid van de New Yorkse-Belgische Chambers of Commerce en af en toe wordt er door hen een evenement georganiseerd dat meestal doorgaat in de residentie van de consul van Belgie. Een prachtig mega appartement op fifth avenue met zicht op Central Park. Je kent dat wel, van die appartementen die een volledige verdieping inpalmen en waarvan de lift in de ‘gang’ van het appartement uitkomt. Aangezien Olivier de motor achter dit evenement was (het ging over de diamantindustrie en de rol van Belgie en NY, op zich niet onmiddellijk ons ding, maar het was wel interessant en we hebben er nog iets van opgestoken), werden wij ook vereerd met een uitnodiging. En het was de moeite om eens meegemaakt te hebben. Zelf onze minister van defensie, Pieter De Crem- die blijkbaar in Ny moest zijn- was aanwezig. Na serieuze overweging heb ik het echter toch maar gelaten om hem te vragen om samen gefotografeerd te worden.
Aangezien onze mannen al in NY vertoefden, zijn Nele en ik met de trein en de taxi naar het evenement gegaan. En ik moet zeggen; het voelde toch wel speciaal, enigszins opgedirkt in de Yellow Cab door de straten van NY gereden te worden (wie had dat ooit kunnen denken). De zoektocht naar een babysit was anders weer de moeite: na 8 potentiele babysitters eindelijk iemand kunnen strikken. Omdat het toch van 16 u tot laat ‘savonds was en het eet- en bedmoment met de babysitter moest doorgebracht worden, had ik de voorkeur voor een nederlandstalige (via de nl school), maar die waren allemaal belet en het is dus een engelse geworden. Vond het wel wat moeilijk voor Kareltje -zeker omdat Bomma en Bompa die middag ook vertrokken waren en hij een beetje ongelukkig was door een ruzietje met zijn dikke vriend Jules-maar ook hier was hij weer superflink.
We hebben in ieder geval nu een serieuze shortlist van babysitters voor een volgende event.
Met Nele in de Yellow Cab

Voila, ik ga het hierbij laten, we kijken nu weer uit naar het bezoek van An en David nu vrijdag. We gaan zeker eens een van die babysitters inschakelen om samen met hen een leuke avond in NY of Summit (iets minder spectaculair) door te brengen…

Greet en co